ВАЖНИТЕ ОДЛУКИ

Кога се донесува некаква важна одлука во животот најважно е да се намали нивото на важност.

Тоа воглавно се постигнува потсетувајќи се на штоството. Самата Суштина на нештата и нејзината тивка, од ништо засегната сеприсутност. Сè веќе е, тогаш зошто тој напор да се донесува одлука како да ќе се трча спроти ветрот?

Најтешко е да се плива со реката. Ете тука во слеаноста на телото со струјата на брановите, во тоа задоволство supreme, се топи и умислената важност. Се топи и исчезнува заедно со збрката којашто вешто инсценирала пресумпција на вина и потреба од спасување.

Why, in the middle, becoming so worried, so anxious, so ambitious - why create such despair?

hesychastic polygons with sufi and zen rollers

thorn

There are millions of routes to approach life. From the side of nothingness, you can be approaching it forever and never reach any aspect of the potential innumerable.

We, in particular, arrested in the claws of space and time, the two beasts of decay, cannot utter a single word about the sights on this side of the finite.

Astonishment, bafflement, like a thorn in one’s flesh, does not cease to tag along us, at our heels all the time, on the wings of the backward transience.

ANIMA

You said you could make it disappear
Make my pathway clean and clear
You said I was just a touch away
But I'm not even close
No, nowhere near
You said you could make it disappear
Make my pathway clean
And my pathway clear


How d'you want to go?
Should we go together?
I don't want to go
Gonna live forever
Live forever


Shadows in the fog are moving in
From the world outside
To my world within
I'm sucking on the dust that moves the air
The pieces move
But I'm still there
Shadows in the fog are moving in
From the world outside
To my world within


How d'you wanna go?
Calm or stormy weather
If we've got to go
Let's go together
Together


You said you could make it disappear
Make my pathway clean and clear
You said I was just a touch away
But I'm not even close
No, I'm nowhere near
You said you could make it disappear
Make my pathway clean
And my pathway clear


How d'you want to go?
Should we go together?
I don't want to go
Gonna live forever
Live forever


Live forever
Live forever
Live forever
La la la
La la la la
La la la la
La la la
La la la la
La la la la
La la la
La la la la
La la la la

Ноќеска имав бура. Мојата Анима умираше пред мои очи. Наеднаш го имаше обликот на прекрасното тело на мајка ми. Телото почна да прави движења коишто беа знаци на болка, толку голема што не може да биде интегрирана. Вдишувањето што требаше да биде ширење, се распрснуваше некаде на половина пат назад кон центарот, кон срцето. И не можеше да дојде до собирање, кога телото требаше да го испушти здивот. Сликата што ја создаваше Анима беше посилна од вообичаениот циклус на дишењето. Таа како да беше погодена од гром. Јас сакав да го гушнам громот, за да и помогнам да дише. Тогаш Анима го покажа своето вистинско лице на змеј и почна да блуе огин во моите пазуви.

Огнот е љубов, помислив во сред умирање.Во длабочините на душата има океан од мир на кого сите облици на овој свет не му можат ништо. Токму ова ништо го врати духот назад во моето тело.

whereever you are

Срцето е вистинскиот дом на човекот. Никакви куќи, градови, ѕидини, порти, установи. Сето тоа е утеха и залажување за егзилот наречен мозок,  за дијаспората на Умот којшто бара, но не наоѓа...

WHERE EVER YOU ARE

YOU ARE HERE

ЈУНГОВИОТ СКАРАБЕЈ

Понекогаш се појавува како оса, многу ретко и едвај се доближува. Совршено ги исцртува тие нелогични фрактали во близина на некој лакт, веѓа, раме. И одлетува.

Потоа, на ниеден можен начин објасниво па дури и утопија за раскажување, во влезната врата од мојата куќа преку ноќ се изѕида пчеларник. Ископале три дупчиња на левото крило на вратата и постојано нешто внесуваа и изнесуваа. Го почитував овој пчеларник и внимавав при секое влези и излези низ вратата.

Еднаш во дневната соба најдов коњоштип, превртен на грб, претајќи во обид да земе замав и да се преврти на стомак за да може да си оди по патот. Ми личеше на скорпија, и воопшто не разбуди никаква сомилост. Додека ги гледав неговите клешти, копје, забите со противотров наместо глеѓ, посакав да го убијам гласникот.

Секогаш кога нешто такво ќе зазуи ме потсетува дека Сè е Едно. Во неговиот кабинет, на сеанса. Незнам зошто, не лежам на каучот туку сум он.