погледот на безгрижната монада - агапи

хоризонтите на безгрижната самост - огледало

Еве сме пак

Ко ранети птици

Чекаме ветрот да каже

Што ли ќе биде

Додека го бараш својот одраз во мене, и се чудиш,

Заминав по којзнае којпат

Да го барам мојот БОГ

На места каде што не е...кога бев дете, не ме забележуваше зашто како дете мислев, морав да ги носам тие темни очила за сонце, за да не бидам веднаш фатена на дело

Мојот прв акт на самоволие беше тоа што бев твоја копија без да знаеш

И беше опасно секое твое движење кон внатре

Можеше да се препознаеш ако малку подолго гледаш

Почнав да ставам маски

И заземав поза на палма, топола, бреза и врба

И ти – поминуваше покрај мене

Вистински мислејќи дека сум тоа што го гледаш

Сè додека еден ден од врбата не почна да капе

Како во старата куќа, да капе врз твојата глава

И повторно не ме препозна

Јас ти мафтав од таа капка ти давав чудни знаци дека сум Ти

Дека треба само да се сетиш на Себеси, како во старите бајки

Кога од калта на овој свет изѕидуваш летало и се вивнуваш

во радост