Зарем и Јас, татко?
За
последен пат дојдов на планетава во втората половина на 20-от век. На крајот на
седмата деценија. Мерењето на времето, впрочем, нека остане на страна во оваа
приказна.
Земјава
е една голема, подвижна, тркалезна платформа на војни. Пред да станат титани,
луѓето ги вкрстуваат копјата околу своите холограмски претстави за закопаното
богатство. Се бијат во едноставни судири, како стакло кога се удира од камен,
или бран кога мава во карпа. И разлетаните капки, распрскувањето и милионите
здробени честици, се епското продоллжување на преобликувањето.
Многу
рано забележав дека имам врска со колективното несвесно. На таванот открив
кутија со правливи писма коишто Татко ѝ ги праќал на Мајка додека уште биле
деца и тој ѝ
се додворувал со своите дрвени пиштоли на вода, убивајќи ја секогаш кога таа ќе
излезела на улица. Во еден свој немушт одговор таа го замолува да престане со
заведувањето, бидејќи од сигурни извори знае дека тој е оној што ќе ги изеде
своите деца, зашто така е речено. Но Деус бил мошне настојчив кога ги полнел своите
пиштолчиња со вода и ја посакувал од далеку, знаејќи дека ќе биде негова.
И
зарем мајка можела да се одбрани? Кога дошло време, таа требала да ја прифати
мисионерската позиција и да легне под него, а потоа во топлината на својата
душа да направи место за инкубација на неговите идеи. И татко да раѓа, со
нејзината утроба. Така се стркалале многу месечини низ градината на нивниот
љубовен занес.
Јас
лично сум била испорачана преку нејзината утроба во вид на убаво бебе, како што
веднаш кажала бабицата. За да не ме изеде Деус, му подметнале камен.
И кога
чепкав во сандакот со писма, открив дека нивната преписка траела сè
до мигот кога Татко сфатил дека сум жива. Напишал само уште едно писмо во кое
соопштува дека ќе замине, но секогаш ќе биде блиску, доволно за да можам да го
почувствувам кога и да посакам. Брррр!
Така
мајка ми ја раскажа приказната за моето создавање. Таа била извадена од
татковото ребро, а јас сум била направена од истата прашина како Татко!
Мајка
од првиот миг ми го вдахнуваше духот на храброста давајќи му инструкции како да
тече низ моите вени сè додека дишам. Никогаш
нема да се плашиш, бидејќи смртта ќе те
чува од секакво зло на овој свет! Така станав пријател на смртта и лектор
на лошите преводи на книгата на Животот. На пример, наместо Лилит, како што сакала да ме нарече
кумата, во 34-тата глава на дедо ми Исаија од Дебар, ресавската школа го
вметнала зборот – вештерка, мислејќи на духот од дното на Црвеното Море! Направиле
компромис околу името, кога мајка рекла ниту по баба, ниту по вујна, туку по
градот на будните – така дошла на свет Разбудената! Од едната страна сонце, од
другата месечина: бидејќи крвта не е вода, разбудената ги сакаше човечките
суштества но не по цена да се врзува со нив или да им раѓа деца –духот што
течеше низ нејзината крв ѝ даваше сила да стои рамо до рамо со реброто на Човекот.
Загубените
во преводот наскоро ги загубија и свитоците од таванот на нашата стара куќа во
близина на Мустафа пашината џамија, источно од главниот влез на скопската
Тврдина (Кале), та оттаму оваа слободна интерпретација на моето време...по сеќавање
и љубов, без страв од буквите, оти баба ми често знаеше да рече дека една буква*
може сè
да смени!
*нека
биде ова златното клуче за буквалистите, до чиишто лица насмевката едвај да си
го најде патот...и поетот кој рече, го убила премногу силна буква...
Nema komentara:
Objavi komentar